Bogotá

Voordat we naar Bogotá gingen, enkele dagen geleden, hadden we eerst nog met een groot deel van de ciudad perdida-groep een zeer geslaagde afscheidsborrel gehad waarbij onder meer een fles rum bij een pub quiz gewonnen werd en nog tot in de late uren over de tocht – en meer – werd nagepraat. Na een heerlijke brunch hebben we vervolgens de ijskoude bus naar Bogotá gepakt, waar we de volgende ochtend zijn aangekomen.

De eerste dag hebben we met name gerelaxed, wat dingen uitgezocht voor de dagen erna en vooral even bijgekomen van de uitputtende dagen ervoor. De volgende dag was zondag en dat is een topdag in Bogotá: museums zijn gratis (dus gingen we naar het Botero-museum en één of andere geldmuseum), de wegen zijn speciaal voor fietsers (grotendeels) autovrij en er is altijd een leuke futbolwedstrijd om te bekijken. Het lijkt me logisch dat we ons top vermaakt hebben en veel van de binnenstad gezien hebben, waar wij overigens zelf de grootste attractie bleken te zijn.

Na wat voorbereidend werk de dagen ervoor is het gelukt om contact te leggen met de verzorgster van Doro, waardoor we een ritje mochten maken dwarsdoor Bogotá naar de noordelijke suburbs voor een ontmoeting, die zeer de moeite waard was. ’s Avonds, na een bezoekje aan de kapper om onze baarden er af te laten scheren, zijn we de berg die over Bogotá uitkijkt (zo’n 600m hoger dan de stad zelf die op 2800m ligt) opgegaan en kregen we onder het ‘genot’ van glühwein (bier was op) een prachtig beeld van de zich tot in de verte uitstrekkende miljoenstad (8 miljoen). Een ander culinair genot was het traditioneel (?) dippen van kaas in de chocolademelk...

De dagen gaan snel in Bogotá en dinsdag hebben we afgesproken met mijn voormalige Colombiaanse huisgenote Johanna, wat supergezellig was. Na even bijgepraat te hebben onder het genot van een tinto en jugo de lulo zijn we vervolgens 50 km naar het noorden gegaan om aldaar de zoutcathedralen te bezoeken. Hier zijn middenin een zoutmijnen grote kruizen van zoutsteen uitgehakt en welke op mysterieuze wijze zijn belicht. Veel groter en indrukwekkender dan verwacht, daar kon de belachelijke (en onbegrijpelijke) film aan het einde niets aan veranderen. Vervolgens zijn we met Johanna nog een paar biertjes gaan drinken rond calle 85 – ook redelijk in het noorden; wat overigens duidelijk het chique uitgaansgedeelte is.

Gisteren was één van drukste dagen tot nu toe. Vroeg uit de veren om een bus richting de bergen te nemen, om aldaar per paard de berg verder te beklimmen. Joost had nog nooit gereden en mijn enige keer was ook geen onverdeeld succes. Deze keer waren de paarden relaxed, de weg was niet al te moeilijk, de rit niet overdreven lang en zodoende hadden we allebei aan het einde het gevoel dat stap en draf al aardig ging wat in het geval van draf inhoudt dat we niet continu aan het stuiteren waren (al voelen we het nu wel een beetje). Tussendoor hebben we gevlogen (paragliding) over een meer, waarbij aan de rechterkant Bogotá continu zichtbaar was. De wind was goed en sterk en de ervaring dus top. Na een heerlijke lunch bij de finca, gingen we snel terug naar Bogotá want we hadden kaartjes geregeld voor el clasico de Bogotá: Millonarios – Santa Fe!

Doordat we niet goed waren voorgelicht in het hostel dachten we – per ongeluk – in het uitvak terecht waren gekomen. Dit bleek echter niet zo – dus was het snel het shirtje wegstoppen (wat we nog van de vorige wedstrijd hadden) en een blauwe sjaal kopen... Ja ja, we zijn de kameleons van het Colombiaanse voetbal. De eerste wedstrijd zat het niet zo vol, maar waren we wel in een vak terecht gekomen vol met zingende en continu scheldende Santa Fe-supporters (prachtige 3-2 wedstrijd). Deze keer hebben we geen enkel moment niet gesprongen (op de glibberige stoeltjes van el Campin) en niet gezongen, werd Santa Fe simpel ingepakt door Millos met 2-0 en was er na elk doelpunt een soort mosh pit die redelijk lastig vermijden viel (waardoor ik bij de 1-0 uitgleed en redelijk lomp op mijn snufferd ging en 3 rijen doorgleed). Het spreekt voor zich dat dit een topervaring was! Vervolgens hebben we snel een taxi geregeld richting het centrum en zijn we uitgegaan met 3 vrienden van de ciudad perdida groep!

Vandaag hebben we Bogotá verlaten en zijn we per vliegtuig naar het zuidoostelijkste puntje afgereisd: Leticia. Nu zitten we middenin de jungle en gaan we morgen voor zaterdag een boot richting Manaus regelen: 4 dagen op de Amazone op zoek naar roze dolfijnen, slapend in hangmatten en het eten van – als het goed is – overheerlijk riviervis! Uiteindelijk hebben we hiervoor gekozen omdat echt wat doen in Venezuela niet haalbaar bleek ivm de tijd en dan is 3 dagen op een boot beter dan 3 dagen in de bus... La proxima!

Hasta luego!