Guyana... per minibus!

Inmiddels is voor Joost de laatste week aangebroken, terwijl ook voor mij het einde nadert. Samen nog één land te gaan (Suriname), waarna Joost naar Holland terugkeert en ik nog even via mijn ‘tweede thuis’ ga om daarna ook naar A’dam te vliegen (ik heb mijn oude dueña al gebeld en ondanks dat ze wat verward klonk, kan ik als het goed is in mijn oude huis een kamer huren). Inmiddels hebben we een aantal dagen – met name reizend – doorgebracht in Guyana. Morgenochtendvroeg (4.15 uur) nemen we een 4WD richting de grens, waar één boot per dag naar Suriname gaat om vervolgens in 4 uur door te reizen naar Paramaribo (Parbo).

Voordat we aan onze vorige lange busreis begonnen hebben we nog even gezellig gegeten met een deel van onze ‘bootvrienden’. Na het – verrassend goede – hostelontbijt hebben we een stadsbus richting de busterminal van Manaus genomen, waar we zonder de hulp van een aantal Brazilianen nooit op het juiste moment waren uitgestapt (en het blijft opvallend hoe ver je kunt komen met een soort brabbelportugees bestaande voor 95% uit Spaanse woorden). Deze bus bracht ons in een 15 uur helemaal naar het noordelijkste puntje van Brazilië: het weinig aantrekkelijk Boa Vista (al doet de naam wat anders vermoeden...). Aangezien niemand wist hoe laat de bussen de volgende dag gingen, hebben we maar een hotel gepakt direct naast het busstation om na een uur of 5 slaap te informeren naar de eerste bus richting de grens.

Die bus ging direct al een half uur later, waardoor we hoop kregen wellicht diezelfde avond nog aan te komen in Georgetown om dan maandag al ons visum te regelen (wat achteraf niet uberhaupt niet mogelijk was ivm een Surinaamse feestdag...). Na het gebruikelijke gedoe bij de grenspost was het een kwestie van een brug over wandelen om in Guyana te komen. Aldaar werden we opgepikt en na enige rondvraag bleek de eerste minibus naar Georgetown pas rond 17/18 uur te gaan. Derhalve hadden we nog vrijwel een hele dag te spenderen in ‘cowboytown’ Lethem waar afgezien van in de verzengende hitte door de verlate straatjes wandelen, niet veel te doen was. En al helemaal niet op een zondag want dan is er normaal gesproken geen internet of een winkel open... Uiteindelijk hebben we ons maar tegoed gedaan aan een veelgegeten traditionale maaltijd: rijst met bonen!

Na het eerste politiestoppunt (en die zijn letterlijk in elk dorp onderweg aanwezig – waardoor we een keer of 5 ons paspoort hebben moeten tonen), gingen we op weg naar de pont. Na een uur of 5 rijden kwamen we in the middle of nowhere aan en stopten we – aangezien de de pont ’s nachts niet gaat – bij een slaapplek waar we onze hangmatten konden ophangen om toch nog een uurtje of 4/5 nachtrust te hebben. In de bus, met zowaar nog wat beenruimte, was dat immers niet mogelijk vanwege de stoffige, hobbelige weg door het vochtig regenwoud.

De volgende dag zijn we na een extra 12 uur reizen (waarbij de chauffeur onderweg uitstapte om wat wild te schieten met z’n shotgun) dan eindelijk in Georgetown aangekomen na een rit waarvan alleen het laatste uurtje min of meer verhard was. An sich viel de reis nog best wel mee, maar aan het einde van de dag waren we na 3 dagen reizen met weinig slaap wel toe aan een lekkere douche en een goed bed. In ieder geval was de reis wel een echte Guyana-ervaring geweest met continu keiharde Braziliaanse –of reggaemuziek, hobbelige en stoffige wegen en veel politiecheckpoints. Eigenlijk was het gewoon wel een leuke rit via verschillende wildwestplaatsjes over de gravelkleurige kleiïge paadjes door het oerwoud!

In Georgetown zelf is verder niet zo veel te doen – dat vindt zelfs het tourist office hier. Zodoende hebben we dinsdag gerelaxed, in een sportbar het Nederlands elftal zien verliezen, lekker gegeten en een beetje door de oude stad gewandeld. Het valt op dat niet alle toeristen hier niet met veel plezier begroet worden, op een paar zeer open en lieve mensen na... Vandaag hebben we ons visum geregeld en hebben we nog wat meer van de stad te zien (wat niet meer is dan een aantal blokken met leuke koloniale huisjes, een klein haventje en geen enkel huis met meer dan drie verdiepingen). Ook hebben we genoten van één van de beste maaltijden in tijden: een heerlijke roti, waar we natuurlijk de komende dagen nog meer van verwachten te eten.

Nu (hopelijk) de laatste grote busreis naar Suriname om van Parbo te genieten en om van Joost z’n verjaardag een knalfeest te maken!